Rozdział XIV czyli jak Król Julian potrafi zniszczyć piękne sny

- Wstajemy, wstajemy, kto rano wstaje, temu co? Wstawaj no, wstawaj! Ssiesz kciuka?– odezwał się o siódmej rano budzik farmaceutki, a raczej głos Króla Juliana ze słynnej kreskówki.

- Boże, już siódma – jęknęła, odwracając się do śpiącego obok niej napastnika Balugrany.

- Hej, kochanie – przywitał ją słodko i złożył na jej ustach namiętny, acz delikatny pocałunek.

- Hej – uśmiechnęła się na takie powitanie.

            Dziewczyna po chwili wstała, wzięła prysznic, założyła czyste ciuchy, a kiedy jej druga połówka poszła się odświeżyć, przygotowała śniadanie. Piłkarz po wyjściu z łazienki zakradł się za plecy swojej ukochanej i delikatnie ją przytulił. Ta odwróciła się, założyła ręce na jego szyi.

- Co jest? – zapytała uśmiechając się kokieteryjnie.

- Nic. Pomyślałem tylko, że fajnie byłoby spędzić z tobą cały dzień. Co o tym myślisz?

- Fajnie, fajnie. Tylko, że ja za 40 minut muszę być w pracy, a jeśli się nie mylę, to ty za godzinę masz trening – zauważyła.

- No tak… - spochmurniał nieco – Ale już niedługo kończy się sezon, jeszcze miesiąc i będę tylko twój.

- Czyżby? Może do tego czasu ze mną nie wytrzymasz?

- Kochanie, zniosę wszystko, żebyś tylko była przy mnie. – pocałował ją namiętnie – A propos, za dwa tygodnie jest finał i pragnę cię poinformować, że już masz miejsce w naszym samolocie. Nie chcę słyszeć odmowy.

- Tak jest, kochanie – delikatnie wpiła się w jego usta.

- No i to mi się podoba.

            Po posiłku Neymar odwiózł Lilianę do pracy. Odprowadził ją do drzwi, odgarnął z twarzy włosy, pocałował i pojechał na trening.

- Uuu… Czyżby ktoś tu się zakochał? – zapytała ciekawsko pani Hernández, kiedy dziewczyna już założyła kitel. Liliana jednak tylko się zarumieniła w odpowiedzi – Widzisz, dziecko. A nie mówiłam, że piłkarze mojego synka to bardzo porządni i mili chłopcy?

- Tak, pani Hernández, miała pani rację. – odpowiedziała z uśmiechem – Tylko czasem zachowują się jak dzieci.

- Kochanie, to normalne, każdy facet ma w sobie coś z dziecka i czasem się tak zachowuje. – uśmiechnęła się porozumiewawczo – Z czasem się do tego przyzwyczaisz.

- Oby – westchnęła.

*******

Witam Was już w czternastym rozdziale! :D

Przepraszam, że taki krótki, ale nie miałam pomysłu na ten wpis... :/

Mam jednak nadzieję, że nie jest aż taki zły, co?

Piszcie, co sądzicie. ;)

Wierzcie mi, że Wasze komentarze mnie bardzo, ale to bardzo motywują.

Cieszę się, że jest coraz więcej odsłon bloga i że wytrwałyście ze mną aż do tego momentu.

Staram się dodawać rozdziały w miarę regularnie, ale wiem, że nie zawsze spełniam Wasze oczekiwania, za co bardzo chciałabym wszystkich przeprosić.

Cóż, miałam zamiar zakończyć tego bloga w 2014 roku, ale wiem już, że mi się to nie uda. I nie mam pojęcia, czy jest to dobra wiadomość, czy zła. Sami to oceńcie.

Pewne jest też, że nie wystartuję z nowym opowiadaniem w Nowy Rok.

Dokucza mi chwilowy brak weny, a najpierw chciałabym dokończyć historię Liliany i Neymara Jr.

Możecie się spodziewać, że nowe opowiadanie się pojawi, ale jeszcze nie wiem kiedy. Możecie być jednak spokojne, że Was o tym poinformuję zarówno na tym blogu, jak i na moim fotoblogu. :)

Nie mam pojęcia, kiedy dodam kolejny rozdział i obawiam się, że może to być już w 2015 roku... :/

Także korzystając z tego, że tu jesteście, chciałabym złożyć Wam życzenia noworoczne.

No to tak...

Szampana piccolo,
Brokatu na czoło,
Uśmiechu na twarzy,
Szampańskiej zabawy,
Życzeń serdecznych,
Wspomnień najlepszych
oraz braku kaca,
kiedy w Nowym Roku pamięć wraca! :p

Robaczki, życzę Wam z całego mojego bordo-granatowego serducha,

żeby wszystko się Wam ułożyło, żebyście nie zapomnieli o tym, że żyjemy przede wszystkim dla nas samych, a nie dla ludzi dokoła. Miejcie marzenia i uparcie dążcie do wyznaczonych sobie celów. Ciężka praca i wiara w siebie mają ogromną potęgę. Tak spełniają się marzenia!

Każdy ma czasem gorszy czas, ale musicie pamiętać, że życie jest tylko jedno i trzeba je przeżyć tak, żeby niczego nie żałować.

Ostatnio nie było ze mną najlepiej, ale dzięki wsparciu wszystko zaczęło wychodzić na prostą.

W przeciągu ostatniego miesiąca dostałam dwie bardzo ważne rady, a może przekazy...

Te dwie osoby uświadomiły mi, że wszystko mam przed sobą i nie mogę się poddawać.

Poczułam potrzebę zmiany i tak jakoś padło na moje włosy. :p

Niby nic, a jednak. Czuję, że dawna ja powraca. Że wraca moja pewność siebie.

Nie ma rzeczy niemożliwych.

Uwierz w siebie!

I've chosen to believe! <3

Dobra, wiem, że zanudzam, ale chciałam się podzielić z Wami moimi refleksjami. :)

Staliście się dla mnie przez ten krótki okres czasu bardzo ważni. ^_^

No to już nie przedłużam i do następnego wpisu.

Buźka dla wszystkich czytelników. :*