Rozdział VIII czyli dlaczego nie powinno się pić alkoholu z piłkarzami

            Następnego dnia obudził ją dzwoniący telefon. Ociągając się nieco, wyciągnęła rękę w kierunku torebki.

- Halo? – powiedziała zaspanym, półświadomym głosem.

- Cześć, Lil – odezwał się w telefonie Xavi.

- Hej. Coś się stało? – zapytała – Tylko błagam, nie mów mi, że twoja mama się rozmyśliła i mam iść do pracy na drugą zmianę…

- Nie, spokojnie. Dzwonię tylko, żeby zapytać jak się czujesz? – ton jego głosu wydawał się być troskliwy.

- Cóż. Skłamałabym mówiąc, że świetnie… Niemiłosiernie boli mnie głowa – jęknęła.

- Nie ma się co dziwić. Trochę wczoraj wypiłaś – mówił już radośniej.

- Tak i chciałam cię przeprosić i was wszystkich. Pewnie sprawiłam wam kłopot… Ostatni raz tak zabalowałam po zakończeniu roku akademickiego.

- Nie przejmuj się. – roześmiał się – Dałaś radę sama dostać się do domu i to na szpilkach, więc nie było tak źle. Dobra, w takim razie odpoczywaj.

            Kiedy dziewczyna się rozłączyła, postanowiła zwlec się z łóżka i wziąć prysznic. Niedługo po wyjściu z łazienki rozległ się dzwonek do drzwi. <<Kogo diabli niosą o... – spojrzała na zegarek – no dobra, dwunastej…?>>

            Okazało się, że z odsieczą przeciw bólowi głowy i kacu wparowali do jej mieszkania zawodnicy FCB i szczerząc się wręczyli jej butelkę kefiru.

- Dziękuję, kochani jesteście. – powiedziała, witając się z nimi – Ale co was tu sprowadza?

- Mieliśmy sami chorować? – zapytał Fabregas – Przyszliśmy do ciebie i będziemy wszyscy razem leczyć kaca.

- No ok, ale czemu akurat u mnie??

- Bo jesteś miła i cię lubimy – wyszczerzył się Alexis.

- Nie uprzedziliście mnie, więc nie mam nic na poczęstunek. – gospodyni próbowała rozwiązać problem – Dobra, to upiekę wam zaraz jakieś ciasto. Może być marchewkowe?

            I po głośnym aplauzie piłkarzy, jak obiecała, tak zrobiła. Faceci się zajadali, aż im się uszy trzęsły. Gdy uznali, że już pora wychodzić, jedenastka zaproponowała, że pomoże posprzątać.

- Nie wiedziałam, że jesteś taki pomocny – zagaiła dziewczyna.

- Przecież ja zawsze jestem taki miły i uczynny. Nie zauważyłaś? – posłał jej figlarny uśmiech – Swoją drogą, nie mieliśmy zbyt wiele czasu ani wczoraj, ani dzisiaj, żeby swobodnie porozmawiać.

- Tak, twoi kumple bywają czasami nieznośni. Nie mam pojęcia jak Xavi z wami wytrzymuje – śmiała się.

- Ja jestem grzeczny – wtrącił z miną niewiniątka.

- Pomagasz mi sprzątać i nie oczekujesz niczego w zamian? – zapytała podchwytliwie.

- Nie no, nie obraziłbym się za kolejną randkę, ale nic na siłę.

- A kto mówi, że na siłę?

- Ok, w takim razie może w piątkowy wieczór się spotkamy? Hm?

- No nie wiem, nie wiem. Mam dużo zajęć…

- Oj nie drocz się już ze mną.

- Ok, ok. Pasuje mi – zgodziła się.

            Ney wstawił ostatnie talerzyki do zmywarki, zakradł się za plecy Lili i delikatnie ją przytulił. Uśmiechnięta dziewczyna odwróciła się do niego. Teraz ich twarze dzieliły jedynie centymetry. Piłkarz delikatnie się nad nią pochylił i głęboko patrzył w jej niebieskie oczy. Chemię czuć było na kilometr.

- Wiesz, zdobyłem twój numer – uśmiechnął się.

- Tak? W takim razie gratuluję.

            Usłyszawszy te słowa pochylił się jeszcze odrobinkę i namiętnie wpił się w jej usta. Ta była zaskoczona, ale odwzajemniła pocałunek.

- Przepraszam, zapędziłem się trochę – odrzekł ze smutkiem, ale dobrze wiedział, że tego nie żałuje.

- Nie gniewam się – powiedziała rozpromieniona.

- To co? Widzimy się w piątek? – spytał z nadzieją – Przyjdę po ciebie o 17.00.

- Do zobaczenia – i poszedł sobie.

*******

Witam, kochane!

Zgodnie z obietnicą dodaję Wam kolejny rozdział. :)

Wiem, że krótki, ale zbliża się koniec semestru i (krótko mówiąc) mam niezły zapiernicz w szkole... :/ Ale jeszcze tylko 7 dni do szkoły i WOLNE!!!!

Może uda mi się coś wstawić w weekend, jeśli będzie chciały

(ale nic nie obiecuję) :D
A teraz lecę przygotować się na meczyk. Niestety Dani i Rafi nie grają :(
Visca el Barca <3

Do następnego wpisu :*