Rozdział IX czyli trochę strzelaniny nikomu nie zaszkodziło (podobno)

            Kiedy nastał piątek, młody piłkarz nie mógł się na niczym skupić. Z niecierpliwością czekał aż skończy się trening, a zegar wybije piątą po południu. Nie mógł się doczekać spotkania z Lili. <<Całe szczęście, że się zgodziła na tę randkę. Wiem, że jest coś między nami i ona też to  na pewno czuje… - zamyślił się – Przecież, gdybym był jej obojętny, to nie spotykałaby się ze mną, nie przychodziłaby na mecze… Ależ ona jest zabójcza. – rozmarzył się – Uwielbia piłkę nożną, kocha Barçę, wie co to spalony, ma dwa tatuaże, jest miła, wesoła, odważna, pewna siebie i na dodatek taka z niej ślicznotka. Kobieta-ideał – skwitował.>>

            Przed trzecią Neymar wysłał jej SMSa z informacją, by ubrała się wygodnie i raczej na sportowo, bo przygotował coś specjalnego na ich randkę.

            Punkt 17:00 Liliana w dżinsowych szortach, brzoskwiniowej koszulce na ramiączkach i tegoż samego koloru trampach pojawiła się przed wejściem do apartamentowca, w którym mieszkała. Brazylijczyk natychmiast do niej podbiegł i serdecznie ją uściskał.

- Pewnie nic nie jadłaś? – zapytał opiekuńczym tonem – Dlatego zabieram cię do fajnej knajpki. Chodź – i pociągnął ją w stronę czarnego jak noc Mustanga Shelby GT500.

- Czekaj… My tym mamy jechać? – ledwie wydukała, niedowierzając oczom.

- Taki miałem zamiar. Coś nie tak?

- Nie, tylko nigdy nie przypuszczałam, że przejadę się takim przepięknym autem… - odpowiedziała nie kryjąc zachwytu.

            Po około pół godzinie jazdy byli już w owym lokalu, mieszczącym się na przedmieściach. Po sytym posiłku i towarzyszącym mu rozmowom nadszedł czas na kolejny punkt programu. Dziewczyna osłupiała, widząc ogromny napis na budynku, głoszący: „strzelnica”.

- Czy ty zwariowałeś? – niemal krzyknęła do Brazylijczyka.

- Tak. Na twoim punkcie. – rzucił kokieteryjnie, a dziewczyna się zarumieniła – Nie daj się prosić, będzie fajnie.

            I okazało się, że miał rację. Kiedy Lila podeszła do broni, ten chciał ją nauczyć strzelać, więc podszedł do niej od tyłu, chwycił za nadgarstki, przesunął palcami po jej dłoniach i pomógł nacisnąć spust. Nie był to może strzał w dziesiątkę, ale przecież to nie o to chodziło. Mieli się dobrze bawić w swoim towarzystwie.

- Zaczyna się ściemniać – zauważyła Polka.

- No to jedziemy – i z wielkim uśmiechem na ustach rzucił jej kluczyki.

- Co to ma znaczyć? – zapytała z głupią miną.

- Myślałem, że zechcesz poprowadzić.

- No pewnie, ale jesteś tego pewien? Nie boisz się?

- Przecież masz prawko, a poza tym ufam ci – dodał słodko.

- Ok. Ale skoro mieliśmy dzisiaj taki udany wieczór, to co powiesz na więcej emocji? – kusiła – Pokażę ci mój sposób na adrenalinę.

- Czemu nie?

- Dobra. W takim razie muszę zadzwonić. – po chwili oczekiwania ktoś odebrał połączenie przychodzące – Hej, Vin. Za 10 minut bądź przed schronem. Potrzebuję paru rzeczy z auta. – rozłączyła się – Tylko proszę, obiecaj mi, że to, co się stanie, nie zmieni twojego nastawienia do mnie. To jest całkiem legalne.

- Ale co to za rozrywka?

- Cotygodniowe wyścigi uliczne organizowane przez miejscową policję.

- I ty chcesz się ścigać?!

- Jeśli się zgodzisz… W końcu to twoje auto – rzekła niepewnie.

- Och, no dobra. Raz kozie śmierć.

- Jesteś kochany. – przytuliła go i wykonała kolejny telefon – Hejka, Dom. Ustaw mi wyścig… Jadę Shelby, wersja fabryczna, 750KM… Ok, ale jeszcze jeden warunek – jadę z pasażerem… W takim razie tysiąc –  skończyła.

- Więc ścigamy się na kasę?

- Mhm.. Dzielimy się po połowie – i ruszyli.

            Po chwili zatrzymali się przed warsztatem Dominica. Vincent już czekał przed wejściem. Na widok auta, zatkało go.

- Pożyczony – rzuciła z uśmiechem dziewczyna.

            Wzięła ze swojego Mitsubishi dwie bluzy z kapturami i 2 pary okularów – przecież nikt nie mógł poznać Neya. Poleciła mu szybko zarzucić na siebie ciuch, sama założyła swoją przygotowaną specjalnie na wyścigi czarną, długą bluzę z naszywkami od Local Heroes.

            Kiedy dotarli na miejsce wyścigów, Liliana zatrzymała Forda. Wyjęła ze spodni legitymację, uprawniającą do wyścigów i 1000 euro. Wysiadła z auta, podeszła do Doma i dała mu kasę.

- Dobra. Tu jest ten koleś. – wskazał na blondyna opierającego się o maskę swojej Mazdy – Ma NOS, ale gość to żółtodziób i z pewnością użyje go…

- Na początku – przerwała mu i wróciła do samochodu, w którym czekał Júnior.

            Wygodnie się usadowiła na fotelu, podjechała do linii startowej, kiwnęła głową do konkurenta i poleciła pasażerowi, żeby zapiął pasy.

- Szykuj się – posłała mu ogromny uśmiech, dodając w tym samym momencie gazu.

            I już jechali. Lil przyspieszała, a Ney, widząc, że facet w Mazdzie ich wyprzedza, nie omieszkał zwrócić jej na to uwagi, na co usłyszał w odpowiedzi jedynie dwa słowa:

- Zbyt wcześnie – odrzekła z przekąsem.

            Jak się okazało, miała rację, bo ona jeszcze nie osiągnęła maksymalnej prędkości, a koleś już zwalniał. Teraz nie był w stanie jej pokonać. Szybko go wyprzedziła i dotarła do mety o jakieś 25 sekund wcześniej.

- Wow, chyba wygraliśmy. – powiedział zdziwiony piłkarz – To z pewnością nie był twój pierwszy wyścig – dziewczyna potwierdziła to ruchem głowy.

- Czekaj, lecę po naszą kasę.

            Fox biegiem wróciła do swojego towarzysza i uśmiechając się promiennie, z dumą wręczyła mu pięć stów.

            Podjechali jeszcze na chwilę pod warsztat, gdzie zostawili „kamuflaż”. Zamienili się miejscami i da Silva odwiózł piękną farmaceutkę do domu.

- Dzięki za wspaniały wieczór – powiedziała, całując go w policzek.

- To ja dziękuję, że się zgodziłaś ze mną spotkać. – posłał jej jeden z tych swoich przeuroczych uśmiechów – Do rychłego zobaczenia?

- Może… Pa – rzuciła w jego stronę i wbiegła na klatkę schodową.

            Chłopak ruszył w kierunku swojego domu. Był oczarowany brunetką. Miał nadzieję, że niedługo znowu się spotkają. Najlepiej jeszcze przed środowym meczem. Nie spodziewał się jednak, że coś miało pokrzyżować jego plany…

*******

Witam wszystkich! :D

Jak obiecałam, dodaję kolejną część mojego opowiadania.

Nie wiem, czy się komuś spodoba, ale cóż...

Proszę o szczere opinie. :)

Obiecuję, że kolejny rozdział będzie dłuższy.

I troszkę ktoś namiesza :p

Komentujcie, robaczki!!! :*